Waarom zij
Ze werd niet gebouwd om bewonderd te worden.
Ze moest waken. De tijd aangeven. De stad bij elkaar houden.
En toch.
Kijk haar staan.
Al sinds de zeventiende eeuw torent ze boven ons uit.
Niet schreeuwerig. Niet opdringerig.
Gewoon aanwezig. Altijd.
Haar klok sloeg al uren voordat wij hier waren.
Ze zag Amsterdam groeien, veranderen, vallen en weer opstaan.
Ze hoorde stemmen, stiltes, beloftes en afscheid.
En terwijl alles om haar heen bewoog, bleef zij.
We noemen haar ons schatje.
Niet omdat ze van ons is, dat zou veel te brutaal zijn.
Maar omdat we ons bij haar even veilig voelen.
Alsof ze zegt: het is goed, ik hou de tijd wel in de gaten.
Ze is meer dan steen
De Westertoren is het hoogste kerktorengebouw van Amsterdam.
Meer dan tachtig meter hoog, maar nooit uit de hoogte.
Bovenin hangen de klokken die al eeuwen het ritme bepalen.
Niet alleen van de stad, maar soms ook van ons.
Ze is verbonden met muziek, met verhalen, met mensen die bleven kijken.
Zelfs wie haar niet kent, herkent haar.
Waarom we blijven kijken
Misschien is het haar koppigheid.
Misschien haar geduld.
Misschien het feit dat ze er altijd is, ook als wij dat even niet zijn.
Ze staat daar.
Bij daglicht. In regen. In het donker.
Soms badend in goud, soms zwijgend tegen een grijze lucht.
En wij?
Wij lopen langs.
Kijken omhoog.
En glimlachen.
Omdat sommige liefdes geen uitleg nodig hebben
maar soms wel een plek.
Kleine weetjes, zachtjes verteld
- Ze maakt deel uit van de Westerkerk en staat hier al meer dan drie eeuwen. Veel kwam en ging. Zij bleef.
- Met haar ruim tachtig meter hoogte kijkt ze al generaties lang over de stad uit. Zonder zich ermee te bemoeien.
- De klokken in de toren zijn nog altijd in gebruik en markeren momenten die ertoe doen, ook nu nog.
- Haar klanken en verschijning duiken op in muziek, verhalen en herinneringen van Amsterdammers. Soms bewust, vaak onbewust.
- Wie haar beklimt, krijgt niet alleen uitzicht, maar ook even stilte. Dat schijnt erbij te horen.